سابقه و قدمت معماری در ایران، باستانی است. در این سرزمین، ما شهرهای با قدمت هزاران‌ساله داریم؛ نشانه‌هایی از تمدنی کهن که اجدادمان بنا کردند. شهر با معماری و خانه‌های خود، بزرگترین و گرانترین ساخته دست بشر است. ساخته‌ای که با دیگر سازه‌های بشری، نه از نظر مقیاس و نه از نظر قیمت قابل قیاس نیست. این سازه‌های عظیم، نه تنها پناهگاه ما در برابر سرد و گرم طبیعی روزگار، بلکه عاملی برای ارتقا و تعالی روحی و معنوی ما بوده است. شهرها مفهوم جامعه را به عینیت رسانده‌اند، شهرها مفهوم ارتباط و تعامل را ایجاد کرده‌اند و به طور مداوم و بنا به شرایط زمانه آن را بهبود بخشیده‌اند.…

شهر یعنی همین خرده ریزها و تکه‌ها. جین جیکوبز بعد از پرشدن خندق ناصری و هم گام شدن رشد شهر با تغییرات جهانی طهران ما شد تهرانی که مردمش از آن نوگرایی می خواستند. تهران ۱۳۰۰، به نقل از دکتر سید محسن حبیبی نماد شهر نوپرداز ایرانی است.شهری که هم گام با مردمش در زمان حال پیش می رود و در تلفیقی از واقعیت و خیال مُهر و نشانه زمان خود را بر کالبدش دارد.مدرن بودن یعنی آگاهی به زمانه خود. شهر مدرن، پی در پی، خود را تخریب و مجدداً احیا می‌کند و به این ترتیب هزارتویی از خاطرات نسلهای متفاوت را در درون خود نگه می دارد و…