حکایت تهران ناهار همان‌جا دربند املت خوردم و بعد برگشتم پایین. سوار متروی تجریش شدم که بروم سمت باغ ملی. ایستگا مصلی گیر کردیم و معطل شدیم و بعد مردم گفتند یکی خودش را انداخته زیر قطار. همه جمع شده بودند که ببینند چه خبر شده. از این کار همیشه نفرت داشتم. وقتی می‌دیدم یک جا دعوا شده و همه‌ی مردم با هیجان دارند خودشان را می‌رسانند تا چیزی از دست ندهند، رویم را می‌کردم آن طرف و راه خودم را می‌رفتم.سریع راهم را بین جمعیت باز کردم و از مترو آمدم بیرون. برای خودم یک آب پرتقال پاکتی خریدم و رفتم سر یک کوچه ایستادم. به ماجرای مترو فکر…

حکایت تهران زنِ چنار بچه‌اش را داد به منیر و موتور را از پارکینگ درآورد. چادرش را دورش پیچید و پشتش نشست. سعاد و چنار عقب موتور گونی ارزش و عصاهای چنار را بین پاهایشان گذاشتند و چتر را بازکردند. راه افتادیم. منیر گفت: «از سعادت‌آباد برو. کوچه‌پس‌کوچه بلدم. اتوبان چمران ترافیک است.» سر پیچ سر بالایی، من و چنار و سعاد پیاده شدیم که موتور سربالایی را بکشد. خیس شده بودیم و منیر به‌مان می‌خندید. چنار عقبی می‌رفت. عصاها و یک پای سالم را روی زمین فشار می‌داد و با کمرش موتور را هل می‌داد. من دوست داشتم از وسط شلوغی برویم. عاشق ترافیک بودم. عصرها که همه می‌رفتند…

حکایت تهران ماشین‌ها راه می‌گرفت و گاز می‌داد. می‌انداخت توی خط ویژه. چراغ قرمز بلوار دریا را هم رد کرد. شانس آوردیم که پلیس نبود زیر باران. من خیس شده بودم و می‌ترسیدم بچه پرت شود بیرون. منیر زیر لب فحش می‌داد. می‌گفت: دکتر سعیدی خوب نیست؟ نه، پس چنار خوب است. خاک بر سرت. آیِ خاک را هم می‌کشید. گفت: فقط ربط دکتر سعیدی و رودخانه را نفهمیدم. تهران رودخانه‌ای ندارد؟ حتی یک رودخانه‌ی کوچک هم ندارد؟ از اتوبان شیخ فضل‌الله که پیچیدم توی همت شرق، دیگر راهی نبود تا خروجی برج میلاد. منیر قهقهه زد. «واقعا داریم می‌رویم توی برج؟ دیوانه‌ایم؟» دو خروجی گفت زن چنار موتور را…