حکایت تهران روبه‌روی پاساژ افشار پر از مردهایی بود که دورِ دایره‌ای فرضی تنگِ هم ایستاده بودند مثل پنگوئن‌هایی که از سوزِ سرمای قطب کنار هم ایستاده باشند. خبر قیمت‌ها از بیرون به درون دایره می‌رفت و برمی‌گشت. مردها با موجِ خبرها می‌خریدند و می‌فروختند، همه‌چیز روی زبان‌ها بود، نه کسی رسیدی می‌داد نه چکی امضا می‌کرد. همان‌جا توی بازار روبه‌روی تکیه‌ی دولت، سکه‌فروش‌ها جمع بودند، تک‌وتوک دلارفروش هم بود اما اگر می‌خواستند مرد بوکسور را پیدا کنند باید می‌رفتند جایی که دلارفروش‌های کلان‌تر آنجا بودند. وقتی اسفندیار از تهران رفته بود تک‌وتوک صرافی‌های بازار ارز می‌خریدند و می‌فروختند، بیشتر هم پوند و لیر و روبل. دلارفروش‌ها قلمروی به این…

حکایت تهران ناهار همان‌جا دربند املت خوردم و بعد برگشتم پایین. سوار متروی تجریش شدم که بروم سمت باغ ملی. ایستگا مصلی گیر کردیم و معطل شدیم و بعد مردم گفتند یکی خودش را انداخته زیر قطار. همه جمع شده بودند که ببینند چه خبر شده. از این کار همیشه نفرت داشتم. وقتی می‌دیدم یک جا دعوا شده و همه‌ی مردم با هیجان دارند خودشان را می‌رسانند تا چیزی از دست ندهند، رویم را می‌کردم آن طرف و راه خودم را می‌رفتم.سریع راهم را بین جمعیت باز کردم و از مترو آمدم بیرون. برای خودم یک آب پرتقال پاکتی خریدم و رفتم سر یک کوچه ایستادم. به ماجرای مترو فکر…

حکایت تهران زنِ چنار بچه‌اش را داد به منیر و موتور را از پارکینگ درآورد. چادرش را دورش پیچید و پشتش نشست. سعاد و چنار عقب موتور گونی ارزش و عصاهای چنار را بین پاهایشان گذاشتند و چتر را بازکردند. راه افتادیم. منیر گفت: «از سعادت‌آباد برو. کوچه‌پس‌کوچه بلدم. اتوبان چمران ترافیک است.» سر پیچ سر بالایی، من و چنار و سعاد پیاده شدیم که موتور سربالایی را بکشد. خیس شده بودیم و منیر به‌مان می‌خندید. چنار عقبی می‌رفت. عصاها و یک پای سالم را روی زمین فشار می‌داد و با کمرش موتور را هل می‌داد. من دوست داشتم از وسط شلوغی برویم. عاشق ترافیک بودم. عصرها که همه می‌رفتند…

حکایت تهران ماشین‌ها راه می‌گرفت و گاز می‌داد. می‌انداخت توی خط ویژه. چراغ قرمز بلوار دریا را هم رد کرد. شانس آوردیم که پلیس نبود زیر باران. من خیس شده بودم و می‌ترسیدم بچه پرت شود بیرون. منیر زیر لب فحش می‌داد. می‌گفت: دکتر سعیدی خوب نیست؟ نه، پس چنار خوب است. خاک بر سرت. آیِ خاک را هم می‌کشید. گفت: فقط ربط دکتر سعیدی و رودخانه را نفهمیدم. تهران رودخانه‌ای ندارد؟ حتی یک رودخانه‌ی کوچک هم ندارد؟ از اتوبان شیخ فضل‌الله که پیچیدم توی همت شرق، دیگر راهی نبود تا خروجی برج میلاد. منیر قهقهه زد. «واقعا داریم می‌رویم توی برج؟ دیوانه‌ایم؟» دو خروجی گفت زن چنار موتور را…

حکایت تهران فردوس هوار می‌کشد. نگاه‌های گیج و گول عابران به او. ایستاده‌اند به تماشا فقط. منتظر است، امیدوار است که شاید کسی، عده‌ای جلو بروند، کاری بکنند. پدرش هم نمی‌رود، گریه می‌کند فقط. ریشوی استخوانیِ بلندقد با زانو می‌رود توی ماشین و دود می‌پیچد تو کمر روزبه. نفس نمی‌تواند بکشد. نمی‌تواند برود آن‌جا، جلو برود، تا آن طرف خیابان. نمی‌تواند بایستد اما ایستاده است. این گوشه‌ی خیابان، این سوی بلوار عریض کشاور، و نمی‌تواند تکان بخورد از آن. لکه‌های ماشین‌ها از جلو چشم‌اش می‌گذرند، محو. لکه‌ها می‌گذرند و می‌بیند که بسته می‌شود در ماشین. پدر فردوس هنوز همان‌طور گریان با تکان‌های سر و دستی جلو چشم، فقط دو سه…